Tosca. Zurück zu den Wurzeln. In einer Zeit, in der experimentelle Regiekonzepte die Musik in den Hintergrund drängen, gelingt es Silvia Gatto, die klassische Tragödie von Puccini in den Mittelpunkt zu stellen. Sie lässt die emotionalen und dramatischen Entwicklungen der Figuren sprechen, ohne den Zuschauer mit unnötigen Ablenkungen zu nerven.
La Forza del Destino. Entertainment for tourists? From this point of view, unfortunately, the genre is increasingly in danger of being reduced to “entertainment for tourists”, a category that already represents a significant part of the audience, especially in arenas. This is a sad prospect, considering that in 2023 the art of opera will be proclaimed an “Intangible Heritage of Humanity” by UNESCO.
Macbeth. Allereerst, de laatste noot klinkt nog na, en de eerste “bravo”-roepers, niet zelden kantoorklerken uit Nieuwegein die hun echtelijk-onderdrukte instincten rauw en hittig uitleven of van mening zijn dat degene die het eerst “bravo” roept, van een operakennis getuigt met een uitzonderlijk hoog Korenhof-gehalte plus diens opgewekte natuur.
Un Ballo in Maschera am Opernhaus Zürich. Agnieszka Rehlis als Ulrica überzeugte mit einer kraftvollen Altstimme, die die mystische Aura der Wahrsagerin eindrucksvoll unterstrich. Katharina Konradi als Oscar brachte mit ihrem hellen Sopran eine erfrischende Leichtigkeit in die Aufführung, konnte jedoch in den Koloraturen der berühmten Ballade und des Quintetts im dritten Akt nicht ganz überzeugen.
Rigoletto à l’Opera. La mise en scène présente ainsi un univers de faux semblants qui piège Rigoletto et son innocente fille. Mais elle surligne à l’excès ses effets par les projections au-dessus de la scène. La rencontre entre Rigoletto et Sparafucile insiste même sur leur similarité comme en miroir.
Simon Boccanegra. La regia è stata affidata all’inglese Richard Jones, coadiuvato da Antony Mc Donald (scene e costumi), Adam Silverman (luci), Sarah Kate Fahie (coreografia) e Renzo Musumeci Greco (Maestro d’armi). Il risultato finale ha destato non poche perplessità, a partire da un’ambientazione contemporanea ormai più che scontata, ma che mal si concilia con i complessi intrighi del dramma verdiano.
The Dutch National Opera and its institutional failure. People have had enough of the infuriating dilettantism of the painfully failed The Shell Trial, the artistic monstrosity of Fidelio, an obvious case of label scam, and dead-on-arrival productions like Le lacrime di Eros. DNO’s meteoric decline has lost its accidental character under the reign of intendant Sophie de Lint.
Voyage d’automne. En contraste absolu, les deux créateurs de l’opéra ont imaginé un personnage féminin allégorique. Lumineuse, parée d’une robe d’un blanc pur, la Songeuse – titre d’une élégie de la poétesse juive allemande Gertrud Kolmar, assassinée à Auschwitz – représente hautement la force inébranlable de la Poésie , seule capable de vaincre les forces de la destruction et de l’oubli.
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.
Le lacrime di Eros. De Pasticcio aan de Amstel draagt de titel “Le lacrime di Eros” (De tranen van Eros), waarmee gezegd wil zijn dat in muzikaal Florence van de late 16e en vroege 17e eeuw de liefde allesbehalve zoetsappig was. Wanneer men op enige levenservaring mag bogen, weet men dat “de liefde” altijd al onlosmakelijk met “tranen” gepaard gaat. Jus heeft aardappels nodig, anders krijg je een onverteerbaar plasje vet op je bord.