Joyce Didonato. Au cours de ce douloureux voyage sentimental qui va de la plainte originelle « Teseo moi ben, dove sei ? Dove sei tu ? » à la dernière apostrophe du second aria (Chi tanto amai s’involo barbaro ed infedel), on mesure l’étendue du talent dramatique et lyrique de la cantatrice américaine.
Les Contes d’Hoffmann. Diese Zürcher Aufführung von Les Contes d’Hoffmann war ein Glücksfall. Entstanden ist ein Abend, der eindrucksvoll zeigte, wie faszinierend Oper sein kann, wenn musikalische und szenische Gestaltung sich nicht nur ergänzen, sondern gegenseitig beflügeln. Für uns womöglich die überzeugendste Arbeit von Andreas Homoki während seiner Zürcher Intendanz – ein Opernerlebnis, das Kopf und Herz gleichermassen berührte. Und sollte das Opernpublikum tatsächlich auf dem Rückzug sein, dann ganz sicher nicht wegen Produktionen wie dieser.
Yes, Hurwitz can be provocative, but that is exactly what is needed at this moment in time. His criticism is always musicologically sound and demonstrates a keen musical ear.
Lezerspost. “Weer een opera verpest. Waar haalt zo’n S de ongehoorde brutaliteit vandaan, denk je dan bij jezelf. Je moet als mediocre provinciale theaterregisseur maar durven, zo respectloos en schaamteloos je eigen idiosyncrasieën, frustraties en Weltschmerz te etaleren en te infiltreren in een historisch te beschermen kunstvorm als opera.
Adrienne Lecouvreur en Noir et Blanc. Qu’ajoute cette transposition de l’intrigue au XX° siècle ? Pas grand-chose à nos yeux, cependant a priori intrigués par la référence au cinéma des divas et des stars telle la comédienne italienne Lydia Borelli (18844-1959) à laquelle le programme de salle fait explicitement référence.
Tip aan de regie: stop met duiden (duiden = doden). Het kaapt de verbeelding en geeft ook blijk van minachting voor het publiek, dat zelf niet in staat zou zijn na te denken.
Tip 2: Soms is het raadzaam om naar de muziek te luisteren met je oren en niet met je eigen genie. Het klinkt hard, maar de drukte overstemt de muziek, die zoveel grandioos kleurrijk materiaal biedt. We missen eenheid van expressie door alle onrust en ideeën. Zo gaat veel talent op in rook, inclusief uw eigen talent.
Peter Grimes. John Findon is de jonge tenor die de zieke Issachah Savage verving in de titelrol. Findo stapte last minute in de rol, die hem als een handschoen past. Een zeldzaam type tenor, die tot in het pianissimo een diepe baritonale schatkelder laat horen.
Nu heb ik weinig op met “de Stones”, voor zover ik daarvan kennis heb genomen. Het gezelschap (“de formatie”) straalt niet alleen een zekere ongewassenheid uit, ook de muzikale prestaties, voor zover mij deze bekend zijn, worden gekenmerkt door oninteressantheid.
Der Evangelimann. The story takes place in a Benedictine monastery in St. Othmar. It is the early nineteenth century. There we find the clerk Mathias, who is in love with Martha, his boss’s daughter. Highly inappropriate, of course, and Mathias is logically dismissed. Now follows a twist that can be called unique in the world of opera. There is someone else in love with Martha, namely Mathias’ brother, Johannes, but Martha wants nothing to do with him. Brother dearest does not accept this, and in revenge he sets fire to the monastery. (To clarify: this is the action of a lone wolf, not a terrorist attack on a Roman Catholic institution.) A Marinus van der Lubbe-type situation ensues, because it is not the pyrophilic brother but Mathias who is identified as the perpetrator: 20 years in prison, and court verdicts were not appealed at that time. After his release, Mathias travels around the country as a preacher. His brother Johannes, a classic villainous baritone, has become a wealthy businessman through shady dealings and has settled in Vienna. That he eventually becomes seriously ill is an undeniable case of reaping what you sow. Thirty years after the fire in the monastery, the two brothers meet again. Matthias —a preacher, after all!— forgives Johannes, allowing the latter to die in peace.
Der Evangelimann. Het verhaal speelt zich af in een benedictijnenklooster in St. Othmar. We schrijven begin negentiende eeuw. Daar hebben wij de klerk Mathias, hij is verliefd op op Martha, de dochter van zijn baas. Hoogst ongepast natuurlijk, en Mathias wordt logischerwijs ontslagen. Nu volgt een wending die uniek genoemd mag worden in de operawereld. Er is nóg iemand verliefd op Martha, namelijk Mathias’ broer, Johannes, maar Martha moet niets van hem hebben. Dat laat broerlief niet op zich zitten, en uit wraak steekt hij het klooster in brand: actie van een lonely wolf, geen terroristische aanslag op een Rooms-katholiek instituut. Er ontspint zich een Marinus-van-der-Lubbe’tje, want niet de pyrofiele broer maar Mathias wordt als dader aangewezen: 20 jaar de bak in, en Peter de Vries moest nog geboren worden. Na zijn vrijlating reist Mathias als predikant door het land. Broer Johannes, een klassiek snode bariton, heeft zich via mondkapjes-achtige praktijken ontwikkeld tot een rijke zakenman, zetelend in Wenen geworden. Dat hij uiteindelijk ernstig ziek wordt is een onmiskenbaar geval van boontje komt om zijn loontje. Dertig jaar na de brand in het klooster ontmoeten de twee broers elkaar weer. Matthias -predikant immers!- vergeeft Johannes, waardoor de laatste in vrede kan sterven.
Le Villi bij Opera Zuid