This music video, directed and recorded by Raphaël Wertheimer and Cécile Lenoir at the RiffX Studios, at La Seine Musicale, showcases a work by Sheida Gharachedaghi. This 82-year-old Iranian composer, a true pioneer, left her country during theIslamic revolution in Iran.
« Dans un climat de nocturne bleuté, « Je crois entendre encore » suspend le public aux lèvres du ténor qui refusant les effets choisit l’émotion, la tendresse, le murmure qui envoûtent. De Zurga, le baryton Alexandre Duhamel fait un personnage plus complexe que la tradition n’a imposé. Ainsi chanté, avec cet engagement, cette autorité, cette majesté, la variété des couleurs d’une voix toujours ample et souple, le rival malheureux de Nadir n’est plus seulement un être frustre emporté par ses passions, mais un ami sincère, meurtri, dépassant les pulsions mauvaises pour conquérir la liberté de pardonner. »
Onder de nieuwe leiding van Stephan Herheim schijnt het Theater an der Wien een totaal andere koers te varen met blijkbaar een voorkeur voor regisseurs die deconstructieve producten leveren die niet meer schokkend zijn en eerder onbeholpen overkomen en waar de meest elementaire regels van het theater telkens weer worden geschonden.
Opera houses like De Nederlandse Nationale Opera are not only guardians of culture, however dubiously that task may be interpreted, but they cannot shirk the social duty to give reviewers free rein.
Dirigent David Svec had af en toe een voorliefde voor hoge decibellen maar hij leidde het geheel met liefde en gezonde energie zonder in platitudes te vervallen. Hij bracht een wervelende voorstelling waar het plezier in het muziek maken van iedereen afspatte.
Verdienterweise erhielt das ganze Ensemble großen Applaus, der beim Erscheinen von Ermonela Jaho und Benjamin Bernheim zu stehenden Ovationen umschlug.
Dirigent David Svec had af en toe een voorliefde voor hoge decibellen maar hij leidde het geheel met liefde en gezonde energie zonder in platitudes te vervallen. Hij bracht een wervelende voorstelling waar het plezier in het muziek maken van iedereen afspatte.
De voorstelling die ik op 16 september j.l. heb bijgewoond in het prachtige neoklassieke Nationaal Theater was in alle opzichten een verademing als je dit vergelijkt met de (bijna) overal heersende ellende van de “herinterpretatie” door regisseurs.
De voorstelling die ik op 16 september j.l. heb bijgewoond in het prachtige neoklassieke Nationaal Theater was in alle opzichten een verademing als je dit vergelijkt met de (bijna) overal heersende ellende van de “herinterpretatie” door regisseurs.
“Al meer dan vijftien jaar standaardiseert het Regietheater de operapodia van de wereld. Het richt zich op een elitair, afgemat publiek van “fijnproevers”; het deconstrueert, maar bouwt er niets voor in de plaats.”