Geachte redactie. Ik ben al 30 jaar trouwe bezoeker van het Muziektheater, maar ben nu toch ernstig teleurgesteld in uw handelwijze, en voel mij door u nu “herhaaldelijk” bedrogen en opgelicht.
An interesting new opera from Korea. The Noble Art Opera Company (director Shin Seon-seop) has produced and staged a new opera inspired by the novel, which expresses the coldness of reality and human weakness, the subject of the original story, with clear and concise lines and classically inspired music.
Opera. Entertainment for tourists? From this point of view, unfortunately, the genre is increasingly in danger of being reduced to “entertainment for tourists”, a category that already represents a significant part of the audience, especially in arenas. This is a sad prospect, considering that in 2023 the art of opera will be proclaimed an “Intangible Heritage of Humanity” by UNESCO.
Rigoletto bij DNO. A suitable case for treatment. De regie moge dan ernstig vermodderd zijn, met Erasmus zeggen wij “Etiam inter vepres rosae nascuntur.” (“Ook onder doornstruiken groeien rozen.”). En die roos was Aigul Khismatullina, de coloratuursopraan die Gilda zingt, met een o zo fraai, evenwichtig, opjubelend stemgeluid en een verbazingwekkende techniek.
Dirigent: Daniel Oren; Aida: Anna Pirozzi; Radamès: Gregory Kunde; Amneris: Ekaterina Semenchuk; Amonasro: Ludovic Tézier; Ramfis: Alexander Vinogradov; Il Re: Riccardo Fassi; Sacerdotessa: Francesca Maionchi; Un Messaggero: Riccardo Rados; Orchester der Arena…
From September 29 to October 13, Baden-Baden will once again be celebrating the work of choreographer legend John Neumeier. At the first three-week-long dance festival in 2024, the curator will be presenting his own works and inviting exciting dance companies into his “World of John Neumeier.”
Méli-mélo linguistique et lyrique – saisi par Edith Wharton. Acceptons-nous encore par exemple de fondre devant la Tosca de Régine Crespin chantée en français ? Irions nous voir un Faust ou une Carmen dans les pays de l’Est chanté en langue du pays hôte ? Ferions-nous la fine bouche devant un Boris ou un Onéguine interprétés en italien ?
Gelukkig begrijpen de meeste kermisgangers nog net dat een bezoek aan een operavoorstelling iets anders is dan aan de Toppers of de Efteling. De Italiaanse krant La Stampa kon in een, overigens lovende, recensie van Tosca het niet nalaten om met afschuw te sneren naar ‘Duitsers in korte broeken en op sandalen met witte sokken aan’. Dat de sandalen-schuifelaars niet hetzelfde decorum hanteren als de Italianen, die wél zeer goed gekleed gaan, is nog tot daar aan toe. Zeer vervelend wordt het als de kortebroekers hele gesprekken voeren tijdens de uitvoering. Uw scribent voelde plaatsvervangende schaamte toen er stelselmatig op de verkeerde momenten werd geklapt. Voor straf zouden ze van de zij de Romeinse Engelenburcht – waar het verhaal van Tosca is gesitueerd – gesodemieterd moeten worden, schoot even door het hoofd van uw penvoerder.
According to The Dutch National Opera, “Michieletto has now become one of the most in-demand directors in the world.”
Shows perfectly what The Dutch National Opera DNO’s priorities are all about.
Discordia Hall in Amsterdam. In the area of diversity, the Dutch National Opera is seriously failing. Opera lovers who are attached to a libretto-compliant performance are often called “traditional”. This is nonsense. If a restaurant that serves rice and potatoes decides to serve potatoes only, do we suddenly call rice lovers “traditional restaurant-goers”?
For the so-called “traditional opera lover,” opera is an episodic art form that is best enjoyed when the composer and librettist are unconditionally accepted and respected and no disgusting shenanigans are pulled by the director, such as Die Zauberflöte in Auschwitz or “moving” Aida to Evita Peron’s Peru.