Katie Mitchell: Die Frau ohne Erwartungen

Katie Mitchell: Die Frau ohne Erwartungen – a critical look at the enigmatic absurdities that Katie Mitchell incorporates into her opera productions… Katie Mitchell’s latest production, Die Frau ohne Schatten, is yet another disappointment for the Dutch National Opera this opera season. Artistic feminazism that once again ends up deceiving the opera audience.

Katie Mitchell presents:

Die Frau ohne Schatten


 

Die Frau ohne Schatten. Double celebration.

There’s a party goin’ on right here
A dedication to last throughout the years
So bring your good times and your laughter too
We gonna celebrate and party with you
Come on now

Party! We say it so easily. At our house, it’s no problem. Coffee and cake, followed by beer and whisky. But ‘party’ doesn’t mean ‘party everywhere’, of course. Do you think the celebrations surrounding Liverpool’s championship were also celebrated in Manchester? And what about the poor soul born on Leap Day? Once every four years, he or she gets his or her favourite meal (fish and chips). Mutatis mutandis, the same applies to dystopian masses: which of two simultaneous mourning ceremonies should we attend? How do I keep everyone happy? The Dutch royal family, especially the sexy young princesses who immediately make us forget all thoughts of 70 virgins with questionable hygiene: should they visit a provincial town to celebrate King Willem Alexander’s birthday or should they attend the Pope’s funeral? Neither is a walk in the park, we would cautiously say. The fact that the royal family chose the provincial town shows their willingness to sacrifice themselves for the Dutch people, from villa to slum.

Of course you recognise it immediately: Die Frau ohne Schatten!

And then there is the complicated situation of the so-called ‘double celebration’. Two celebrations at the same time; if they take place at the same location, there is no problem. But if you have to report on them as an opera magazine, you have no choice but to make a decision. And Opera Gazet had to make that decision. We were able to attend two heart-warming celebrations in one and the same place, but which one should we focus on in our reporting? Celebration no. 1, Die Frau ohne Schatten by the Dutch National Opera, or celebration no. 2, Katie Mitchell’s last time as an opera director? The OG editorial meeting on this issue lasted two minutes: the unanimous decision was to focus on Katie Mitchell’s farewell, a highlight in opera history. Unfortunately, Strauss must now make way for an even greater genius: Katie Mitchell, who, in her own words, is ‘completely done with the far too misogynistic art form of opera’. Our opera-loving hearts are filled with fear: WHAT NOW?! But first, we must express our respect for the performance of Strauss, because how often do we hear Strauss (or Mozart or Wagner) at the DNO? Rarely, right? (sarcasm intended) With a few exceptions, the cast reached a rarely heard low level. The screeching of Aušrinė Stundytė (Baraks Weib) and Michaela Schuster (Die Amme) was particularly unbearable. Fortunately, the orchestra, the conductor and the choir were still there: excellent. Direction: an artistic failure that surpassed Zholdak’s Fidelio in terms of insane nonsense. And again, deception: once more, pure label fraud! The filth on stage had nothing to do with Strauss’s opera. The audience was once again deceived and did not get what they paid for, but instead a hefty dose of idiocy, madness, nonsense, bullshit, gibberish, kwatsch and silliness.

But now to the other celebration. Katie Mitchell is quitting opera directing. No more operas will be judged according to strict feminist standards. The misogyny of Mozart, Donizetti and Handel will have to be tackled by other misguided souls, and Mitchell herself now has plenty of time to work on the long-awaited maintenance of her sense of insignificance and the healing of her narrow Weltanschauung.

What a glorious day for opera! The sun is shining brighter, the birds are singing with extra vibrato, and even Strauss seems lighter on the stomach – for hallelujah, a feminist opera director has finally decided to lay down her “baton”, or rather her merciless whip! No more half-naked Don Giovanni doing penance in an IKEA office, no more Tosca discussing her murder with Scarpia under neon lights as if it were therapy. The arias can breathe again without pathologically woke decor!

Katie Mitchell
Katie_Mitchell, Kleon3 - Eigen werk, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org
Sind die neuen feministischen Maßstäbe schon geliefert worden?
(Have the new feminist standards already been delivered? )

Mitchell put it this way: ‘If you hire me, you get a feminist deconstruction. That’s my trademark. I wanted to set the story in a theatre in the 1970s, during the second wave of feminism. One of the singers refuses to continue singing in protest against misogyny in opera. It was a really fun concept.’

As a tribute, we would like to recall some of the highlights of Mitchell’s career.

Who remembers the 2016 production of Lucia di Lammermoor, with its delightful masturbation and rape scenes? And the madness scene became a ‘graphic’ childbirth. Exactly as Donizetti had imagined it.

In 2015, Alcina became a clinical dissection, a scientific experiment in a laboratory setting. Again, exactly as Handel had imagined it.

Written on Skin, one of Mitchell’s more accessible productions, was given a detached and chilling psychological approach that stemmed from a neurodivergent way of thinking.

And then there was the 2016 Pelléas et Mélisande, Debussy’s magical symbolism had disappeared. It was replaced by banal domestic realism. Lots of bathrooms, little mystery.

Explicit physical violence and a distaste for anything poetic were always Mitchell’s trademarks; opera, composer, librettist… all minor details. Finally, let us give this representative of hypocritical skull measurement the last word with the aforementioned quote. Lest we forget:

‘If you hire me, you get a feminist deconstruction. That’s my trademark. I wanted the action to take place in a theatre in the 1970s, during the second wave of feminism. One of the singers refuses to continue singing in protest against the misogyny in opera.’

A farewell, not like a ripe apple but like a rotten one falling from the tree.


La Révolution de Carmen
Olivier Keegel
3.6 13 votes
Article Rating
Olivier Keegel

Editor-in-Chief

Chief Editor. Does not need much more than Verdi, Bellini and Donizetti. Wishes to resuscitate Tito Schipa and Fritz Wunderlich. Certified unmasker of directors' humbug.

No Older Articles
No Newer Articles
Subscribe
Notify of
guest
0 Comments
Newest
Oldest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments

Katie Mitchell: Die Frau ohne Erwartungen

Katie Mitchell: De Vrouw zonder Verwachtingen – een kritische kijk op de raadselachtige idiotieën die Katie Mitchell in haar operaregies verwerkt… Katie Mitchells nieuwste productie, Die Frau ohne Schatten, is voor DNO de zoveelste misser dit operajaar. Artistiek feminazisme dat wederom uitdraait op het bezwendelen van het operapubliek.

Katie Mitchell presenteert:

Die Frau ohne Schatten


 

Die Frau ohne Schatten. Dubbel feest.

Als moeder jarig is, dan zit ze geen moment
Dan moet ze rennen, vliegen, sloven van beneden gauw naar boven
Koffie zetten, converseren sigaretten presenteren
Als moeder jarig is, dan is het toch zo’n feest
Dan heerst er in het huisgezin een echte goeie geest

   … dan is het toch zo’n feest. Ja, ja…  Zeker, in de huiselijke kring van de jarige moeder – 2 x koffie met “iets lekkers” waarna om 21:00h geïnformeerd wordt of men prijs stelt op  “iets sterkers”. Maar “feest” betekent uiteraard niet overal feest. Denkt u dat het feest rond het bekerkampioenschap van Go Ahaed ook in Alkmaar gevierd werd? En wat denkt u van de stakker, in bittere armoede opgegroeid in de Mijnstreek, die op schrikkeldag geboren is?  Éen keer per vier jaar zijn lievelingsgerecht (zuurvlees). Mutatis mutandis geldt hetzelfde voor dystopische volksoplopen: bij welke van twee gelijktijdige treurceremonies moeten wij aanwezig zijn? Hoe houd ik iedereen tevreden? Onze Koninklijke Familie, inzonder de jonge prinsessen die elke gedachte aan 70 maagden van twijfelachtige hygiëne onmiddellijk  doen vergeten: moesten zij een bezoek brengen aan Doetinchem of aan de begrafenis van de Paus? Beide, wij drukken ons voorzichtig uit, bepaald geen pretje. Dat de Koninklijke Familie voor Doetinchem koos, geeft blijk van hun opofferingsgezindheid voor het Nederlandse Volk van villa tot plaggenhut.

Onmiddellijk herkend natuurlijk: Die Frau ohne Schatten

En dan hebben we nog de gecompliceerde situatie van het zgn. “dubbelfeest”.  Twee feestelijkheden tegelijkertijd; als deze op dezelfde locatie plaatsvinden, geen punt. Maar als je er verslag van moet doen, ontkom je niet aan de keuze primair vs secundair. En voor die keuze stond Opera Gazet. Wij konden weliswaar twee hartverwarmende feestelijkheden op één en dezelfde plaats bijwonen, maar welke moesten wij centraal stellen in onze verslaggeving? Feest nr 1, Die Frau ohne Schatten aan de Amstel, of Feest Nr 2, de laatste keer dat Katie Mitchell een opera regisseert? De ter zake belegde OG-redactievergadering duurde 2 minuten: unaniem werd voor het afscheid van Katie Mitchell gekozen, een hoogtepunt in de operageschiedenis. Helaas moet Strauss nu even wijken voor een welhaast nog groter genie: Katie Mitchell, zij is “helemaal klaar met de veel te vrouwonvriendelijke kunstvorm opera”. Ons operaliefhebbers slaat de schrik om het hart: HOE NU VERDER?! Toch eerst even ons respect voor de Strauss-uitvoering, want hoe weinig horen wij toch Strauss (of Mozart of Wagner) bij DNO? Zelden toch? Qua Frau zakte de cast, op een enkele uitzondering na, onder een zelden vertoonde ondergrens. Vooral het gekrijs van  Aušrinė Stundytė (Baraks Weib) en Michaela Schuster (Die Amme) was onverdraaglijk. Orkest, dirigent en koor waren er gelukkig ook nog: voortreffelijk. Regie: een artistiek misgewas dat het niveau van Zholdaks Fidelio nog wist te passeren qua zotteklappige rimram. En frauduleus weer: wederom pure etikettenzwendel! De drek op de Bühne vertoonde geen enkele relatie met Strauss’ opera. Het publiek werd weer eens opgelicht, en kreeg niet waar het voor betaald had, maar een ruime hoeveelheid idioterie, waanzin, nonsens, gekkenwerk, lulkoek, larie, quatsch en zotternij.

Maar nu naar dat andere feest. Katie Mitchel houdt het regisseren van opera’s voor gezien. Er zullen door deze hoetelwerkster geen opera’s meer langs de feministische meetlat gelegd worden. De vrouwenhaat  van Mozart, Donizetti  en Handel zullen door andere dwaallichten moeten worden en aangepakt en Mitchell zelf heeft nu alle tijd om te werken aan het achterstallig onderhoud van haar nietigheidsbesef en  Weltanschauungs-vernauwing.

Wat een glorieuze dag voor de operakunst! De zon straalt feller, de vogels zingen met extra vibrato, en zelfs Strauss lijkt lichter op de maag te liggen – want halleluja, een feministische operaregisseur heeft eindelijk besloten haar regiestokje neer te leggen! Geen halfnaakte Don Giovanni meer die boetedoening doet in een IKEA-kantoor, geen Tosca die bij TL-licht haar moord therapiegewijs bespreekt met Scarpia. De aria’s mogen weer ademen zonder pathologisch  woke-decor!

Katie Mitchell
Katie_Mitchell, Kleon3 - Eigen werk, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org
Sind die neuen feministischen Maßstäbe schon geliefert worden?

Mitchell zei het zelf zo: “Als je mij inhuurt, krijg je een feministische deconstructie. Dat is mijn handelsmerk. Ik wilde de handeling naar een theater in de jaren zeventig verplaatsen, tijdens de tweede feministische golf. Een van de zangeressen weigert uit protest tegen de vrouwenhaat in de opera om verder te zingen. Het was echt een leuk concept.”

Bij wijze van eerbetoon willen wij nog enkele Mitchell-highlights de revue laten passeren.

Wie herinnert zich nog de “Lucia di Lammermoor” uit 2016, met die fijne masturbatie- en  verkrachtingsscènes. En de waanzinscène werd  een “grafische” bevalling. Precies zoals Donizetti het voor zich had gezien.

Alcina” werd in  2015 een klinische dissectie, een wetenschappelijk experiment in een laboratoriumsetting. Eveneens: Precies zoals Handel het voor zich had gezien.

Ook “Written on Skin“, een van Mitchells producties waar doorheen te komen was, kreeg een afstandelijke en kille psychologische benadering voortspruitend uit een neurodivergent denkleven.

En dan de “Pelléas et Mélisande” uit 2016. Wég met de magische symboliek van Debussy. Er kwam een banaal huiselijk realisme voor in de plaats. Veel badkamers, weinig mysterie.,

Expliciet lichamelijk geweld en de afkeer van elk poëtisch karakter waren steeds de handelsmerken van Mitchel; opera, componist librettist…. allemaal bijzaken. Ter afsluiting laten wij de vertegenwoordigster van de schedelmetende hypocrisie nog even zelf aan het woord:

Mitchel: “Als je mij inhuurt, krijg je een feministische deconstructie. Dat is mijn handelsmerk. Ik wilde de handeling naar een theater in de jaren zeventig verplaatsen, tijdens de tweede feministische golf. Een van de zangeressen weigert uit protest tegen de vrouwenhaat in de opera om verder te zingen.

Een afscheid dat niet als een rijpe maar als een rotte appel uit de boom valt.


La Révolution de Carmen
Olivier Keegel
4.2 6 votes
Article Rating
Olivier Keegel

Editor-in-Chief

Chief Editor. Does not need much more than Verdi, Bellini and Donizetti. Wishes to resuscitate Tito Schipa and Fritz Wunderlich. Certified unmasker of directors' humbug.

No Older Articles
No Newer Articles
Subscribe
Notify of
guest
7 Comments
Newest
Oldest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Kersten van den Berg
Kersten van den Berg
7 months ago

Leuke foto van mevrouw Michell maar die blouse!

W. Van Essenbeek
W. Van Essenbeek
7 months ago

Er wordt wel eens gesteld dat men dit soort noodgrepen toepast om een jonger publiek te interesseren. Ik heb niet de indruk dat dit werkt. Toen ik gisteren in de pauze zo om me heen keek, had ik de indruk dat ik met mijn 73 jaren een van de jongeren was. Bovendien heb ik de ervaring dat kwaliteit voor alle leeftijdsgroepen werkt. In ieder geval voor mijn kinderen en kleinkind. Misschien niet echt representatief, maar toch. Toen ik mijn kleindochter van twee weken en twee dagen de aria Aucheletti que cantate van Almirena uit Rinaldo van Händel in de uitvoering… Read more »

W. Van Essenbeek
W. Van Essenbeek
8 months ago

In (vrijwel) alle recensies die ik gezien heb wordt Mitchel’s enscenering afgekraakt. Een paar keer het advies de ogen gesloten te houden gedurende de hele voorstelling. Het zal dus niet de eerste keer zijn dat ik met de blik afgewend of de ogen gesloten een voorstelling bijwoon. Ik begin daar onderhand echt genoeg van te krijgen. Dus ja, wat doen we komende woensdag: gaan of beter thuisblijven? Maar ja: Mark Albrecht! Ik bewaar nog mooie herinneringen aan zijn Frosch in 2008. Ik wist toen zelfs niet wat ik hoorde! Twee keer geweest, de tweede keer om te checken of het… Read more »

W. Van Essenbeek
W. Van Essenbeek
7 months ago
Reply to  Olivier Keegel

Geïnspireerd door Viv Stanshall van de legendarische Bonzo Dog Doodah Band heb ik een bril met opgepakte kunstogen gedragen. Dat werkte op zich prima, want ik zag niks. Dus ook geen boventiteling, die trouwens van de plaats waar ik zat (2e balkon links) toch al nauwelijks leesbaar was. Van die plaats was het zaakje ook zonder oogmasker maar zeer gedeeltelijk te volgen, de schuld van het decor en het feit dat het doek voor het grootste deel van de tijd maar een paar meter was opgetrokken. Vergis ik me, of spreekt daar een zekere minachting uit voor het publiek op… Read more »

F. van der Heide
F. van der Heide
7 months ago

Bent u gegaan? Ik wel, voor het eerst in jaren weer de reis naar DNO ondernomen. Als u bent geweest, hebt u wellicht inderdaad op gezette tijden de ogen gesloten – bijvoorbeeld toen voor de 6392ste keer een echo werd gemaakt, of toen er, wansmaak woensdag!, aan het slot kindertjes te zien waren in de baarmoeder, of toen er willekeurig mensen werden afgeknald, of toen de Amme en de keizerin een minuut of vijftien volstrekt overbodig en bijna lachwekkend door wolvenkoppen onder bedreiging van een klappertjespistool op drie vierkante meter heen en weer bewogen, of toen… Nee, een onverdeeld genoegen… Read more »

Willem
Willem
8 months ago

Ja, hoe gekker hoe mooier, is het tij nog te kregen, of heeft dit ook te maken, er is te veel CO2.
Bij het getal meer dan 800, begint de gevaren zone. Snel ventilatie is zeer gewenst.