Violetta. Dat ze er ondertussen bloed bij ophoest, is een psychosomatische vooruitwijzing naar de Eerste Wereldoorlog. Haar echte betekenis ligt in haar indrukwekkende vermogen om het repugnante demasqué der onwaarachtigheid op esthetische, quasi-esthetische wijze zo u wilt, te presenteren.
Norma. Bellini\\\’s Norma is rather ambiguous in musical terms. On paper, the orchestra often seems sober and \\\’standard\\\’ bel canto, but in an excellent performance, the work can be mesmerising. Norma is entirely dependent on top-quality vocals. Bellini writes long phrases that offer little \\\’foothold\\\’ to singers who do not have exceptional legato. \\\’Casta diva\\\’ unfolds deliberately simply and slowly, but with too broad a vibrato, the aria becomes a series of loose, beautiful notes. This applies equally to the following cabaletta \\\’Ah! bello a me ritorna\\\’: if the tempo is too mechanical, virtuosity turns into routine and the music only sounds accelerating \\\’because that\\\’s how it\\\’s supposed to be\\\’.
Norma. Bellini’s Norma is in muzikaal opzicht nogal tweeslachtig. Op papier lijkt het orkest vaak sober en “standaard” belcanto, maar in een voortreffelijke uitvoering kan het werk hypnotiserend werken. Norma is volledig afhankelijk van vocale topkwaliteit. Bellini schrijft lange bogen die nauwelijks “houvast” bieden aan zangers die niet over een uitzonderlijk legato beschikken. “Casta diva” vouwt zich doelbewust eenvoudig en langzaam uit, maar met een te breed vibrato wordt de aria een reeks losse mooie noten. Dat geldt evenzeer voor de erop volgende cabaletta “Ah! bello a me ritorna”: als het tempo te mechanisch is, verandert virtuositeit in routine en klinkt de muziek alleen versnellend “omdat het u eenmaal zo hoort”.
I Capuleti e i Montecchi. Yaritza Véliz was a revelation for us in the role of Julia. Brilliant, beautiful, and magnificent. This Chilean soprano possesses all the vocal assets and technical skills required for bel canto: purity of tone, excellent breath control and a feel for melodic lines, clarity and precision in the vocalises, a comfortable range and, above all, a flexibility that enables her to convey emotions simply by varying her tone, dynamics or use of voice, with floating, ethereal high notes worthy of the greatest singers.
I Capuleti e i Montecchi. Yaritza Véliz was voor ons een openbaring in de rol van Julia. Schitterend, mooi en prachtig. Deze Chileense sopraan beschikt namelijk over alle vocale troeven en technische bagage die nodig zijn voor belcanto: zuiverheid van klankkleur, uitmuntende ademcontrole en gevoel voor melodielijnen, helderheid en precisie in de vocalises, een comfortabel bereik en vooral een flexibiliteit die haar in staat stelt emoties over te brengen door alleen maar te variëren in klankkleur, dynamiek of stemgebruik, met zwevende, etherische hoge tonen die de grootste zangers waardig zijn.
Dreigroschenoper. Het goede nieuws komt van de magnifieke cast die ervoor zorgt dat je je geen moment verveelt. Het dunkt mij recht en billijk dit compliment te herhalen, opdat onze lezers wel beseffen dat wij geenszins enig sombere pad willen betreden, maar veeleer trachten het licht van optimisme en welwillendheid te doen schijnen, immers het motto van Opera Gazet. En datzelfde compliment geldt voor het aanstekelijk puntig spelende Philzuid onder leiding van Enrico Delamboye.
Dreigroschenoper. Het goede nieuws komt van de magnifieke cast die ervoor zorgt dat je je geen moment verveelt. Het dunkt mij recht en billijk dit compliment te herhalen, opdat onze lezers wel beseffen dat wij geenszins enig sombere pad willen betreden, maar veeleer trachten het licht van optimisme en welwillendheid te doen schijnen, immers het motto van Opera Gazet. En datzelfde compliment geldt voor het aanstekelijk puntig spelende Philzuid onder leiding van Enrico Delamboye.
U gaat al? Weer een treurig dieptepunt bij het Leugenpaleis aan de Amstel.
DNO komt niet, zoals voor de hand zou liggen, met een prachtoperette als Die lustige Witwe, Giuditta, Gräfin Dubarry, Der Bettelstudent, of Gräfin Mariza. Dat zou immers logisch zijn, en waar blijven we dan met onze eigenzinnige koers?
Aida. Tijd voor -even tussen door, wij wilden u niet meteen al overbelasten- een uitbarsting van artistiek misgewas, dead on arrival. Het doek valt tussen de eerste twee scènes van de eerste akte en de zaal wordt verlicht (dat de verantwoordelijke de pestpleuris mag krijgen, pardon me (uit te spreken: mie) French, waarna er een gesluierde stoet spoken voor het gordijn tergend langzaam voortschrijdt, begeleid door een onverstaanbare Fernstimme met een Jane Birkin Je t’aime moi non plus timbre. Het Open Podium bij dorpshuis De Zwaan in Uitgeest heeft briljantere ideeën. Gelijksoortige waanzin tussen alle onderbrekingen? En zo kom je dan wel aan je drie uur en een kwartier.