Aida. Tijd voor -even tussen door, wij wilden u niet meteen al overbelasten- een uitbarsting van artistiek misgewas, dead on arrival. Het doek valt tussen de eerste twee scènes van de eerste akte en de zaal wordt verlicht (dat de verantwoordelijke de pestpleuris mag krijgen, pardon me (uit te spreken: mie) French, waarna er een gesluierde stoet spoken voor het gordijn tergend langzaam voortschrijdt, begeleid door een onverstaanbare Fernstimme met een Jane Birkin Je t’aime moi non plus timbre. Het Open Podium bij dorpshuis De Zwaan in Uitgeest heeft briljantere ideeën. Gelijksoortige waanzin tussen alle onderbrekingen? En zo kom je dan wel aan je drie uur en een kwartier.
Marc Clémeur is a well known personality in the international music world. In 1984, after having worked as a producer with the BRT (Belgian Radio and Television), he became the general manager for the Flanders Philharmonic Orchestra (now Antwerp Symphony).
In 1989 he was appointed general director of Flanders Opera, which he ran for nearly 20 years and ushered towards international fame. In 2009 he became the general director of the Strasbourg Opéra national du Rhin, where he was able to attract international audiences and in whose Opera Studio he spotted many a young talented singer.
Génération Opéra is a Paris association that mainly consists of opera managers in France, and some from Belgium and Switzerland. The idea is to guide young opera singers towards a professional career.
DNO “Toxic ideology on art”. “Her first major solo decision was to cancel an already booked new performance of Verdi’s Otello because of ‘the progressive understanding that an all-white team, including the performer of Otello, is problematic. This no longer felt right with the current changes in our society … Otello in a contemporary form can only be done in a team of color.’ (…) So a white tenor, in her opinion, cannot play the role of a general from North Africa who becomes jealous of his wife.”
Lezerspost. “Weer een opera verpest. Waar haalt zo’n S de ongehoorde brutaliteit vandaan, denk je dan bij jezelf. Je moet als mediocre provinciale theaterregisseur maar durven, zo respectloos en schaamteloos je eigen idiosyncrasieën, frustraties en Weltschmerz te etaleren en te infiltreren in een historisch te beschermen kunstvorm als opera.
Le Villi bij Opera Zuid
Amsterdams Opera Koor bestaat in mei precies 75 jaar. Dat wil het koor vieren met een feestelijk concert in de Amsterdamse Dominicuskerk, Spuistraat 12 op zondagmiddag 11 mei a.s. van 15.00 tot 17.00 uur. Op het programma staan de mooiste werken uit het rijke repertoire van het koor, o.a. stukken uit Anna Bolena en Maria Stuarda van Donizetti, delen uit La sonnambula en Norma van Bellini, Carmen van Bizet en Saffo van Pacini.
Kirill Kozlovski. ‘Night of the Opera’ met Kirill Kozlovski. Carmen, de Barbier van Sevilla, La Mort de Thaïs en vele andere prachtige melodieën. Kirill Kozlovski brengt indrukwekkende piano-arrangementen. Een uniek recital met een unieke pianist!
Museale opera. Wij hebben nooit een doorwrocht artikel gelezen waarin overtuigend werd bewezen dat Wagner beter tot zijn recht komt als de Rheintöchter sletterige New Yorkse hoeren zijn, en dat Die Zauberflöte (onze lievelingsopera, helaas maar zo zelden uitgevoerd) duidelijk aan waarde wint als de Koningin van de Nacht zich als een blinde mol een weg langs een muur baant, terwijl ze “O zittre nicht” zingt.
Kaerstmis anno 2024. Tevredenheid woont in het kleine, beste lezers, waar zonnestralen door takken schijnen. Om Jacob Israël de Haan te parafraseren: “Naar vriendschap -met DNO- zulk een mateloos verlangen”. Maar toch ook, aan de andere kant, steeds meer bewustwording van de gedachte, die wij van ganser harte delen: de iconische aria Nessun Dorma! Laat niemand slapen! (Dat wil zeggen: “Trap er niet meer in!”)
Tosca. Zurück zu den Wurzeln. In einer Zeit, in der experimentelle Regiekonzepte die Musik in den Hintergrund drängen, gelingt es Silvia Gatto, die klassische Tragödie von Puccini in den Mittelpunkt zu stellen. Sie lässt die emotionalen und dramatischen Entwicklungen der Figuren sprechen, ohne den Zuschauer mit unnötigen Ablenkungen zu nerven.