Violetta. Dat ze er ondertussen bloed bij ophoest, is een psychosomatische vooruitwijzing naar de Eerste Wereldoorlog. Haar echte betekenis ligt in haar indrukwekkende vermogen om het repugnante demasqué der onwaarachtigheid op esthetische, quasi-esthetische wijze zo u wilt, te presenteren.
Month: December 2025
Norma. Bellini\\\’s Norma is rather ambiguous in musical terms. On paper, the orchestra often seems sober and \\\’standard\\\’ bel canto, but in an excellent performance, the work can be mesmerising. Norma is entirely dependent on top-quality vocals. Bellini writes long phrases that offer little \\\’foothold\\\’ to singers who do not have exceptional legato. \\\’Casta diva\\\’ unfolds deliberately simply and slowly, but with too broad a vibrato, the aria becomes a series of loose, beautiful notes. This applies equally to the following cabaletta \\\’Ah! bello a me ritorna\\\’: if the tempo is too mechanical, virtuosity turns into routine and the music only sounds accelerating \\\’because that\\\’s how it\\\’s supposed to be\\\’.
Norma. Bellini’s Norma is in muzikaal opzicht nogal tweeslachtig. Op papier lijkt het orkest vaak sober en “standaard” belcanto, maar in een voortreffelijke uitvoering kan het werk hypnotiserend werken. Norma is volledig afhankelijk van vocale topkwaliteit. Bellini schrijft lange bogen die nauwelijks “houvast” bieden aan zangers die niet over een uitzonderlijk legato beschikken. “Casta diva” vouwt zich doelbewust eenvoudig en langzaam uit, maar met een te breed vibrato wordt de aria een reeks losse mooie noten. Dat geldt evenzeer voor de erop volgende cabaletta “Ah! bello a me ritorna”: als het tempo te mechanisch is, verandert virtuositeit in routine en klinkt de muziek alleen versnellend “omdat het u eenmaal zo hoort”.
Lady Macbeth del distretto di Mcensk. As for the soloists, Sara Jakubiak is a deeply moving Katerina in her vocal and physical performance. Najmiddin Mavlyanov plays a seductive Sergei, indifferent to what he provokes and inexorably sets in motion. Alexander Roslavets imposes a brutal, primitive, and disturbing Boris. Around them, remarkably, each role is played with rare intensity.
I Capuleti e i Montecchi. Yaritza Véliz was a revelation for us in the role of Julia. Brilliant, beautiful, and magnificent. This Chilean soprano possesses all the vocal assets and technical skills required for bel canto: purity of tone, excellent breath control and a feel for melodic lines, clarity and precision in the vocalises, a comfortable range and, above all, a flexibility that enables her to convey emotions simply by varying her tone, dynamics or use of voice, with floating, ethereal high notes worthy of the greatest singers.
I Capuleti e i Montecchi. Yaritza Véliz was voor ons een openbaring in de rol van Julia. Schitterend, mooi en prachtig. Deze Chileense sopraan beschikt namelijk over alle vocale troeven en technische bagage die nodig zijn voor belcanto: zuiverheid van klankkleur, uitmuntende ademcontrole en gevoel voor melodielijnen, helderheid en precisie in de vocalises, een comfortabel bereik en vooral een flexibiliteit die haar in staat stelt emoties over te brengen door alleen maar te variëren in klankkleur, dynamiek of stemgebruik, met zwevende, etherische hoge tonen die de grootste zangers waardig zijn.
Die Fledermaus. The audience responded with consistent enthusiasm, even if a full standing ovation did not materialize. Musically and theatrically – especially in the direction of the principals and the choreography (direction: Anna Bernreitner, dramaturgy: Jana Beckmann) – the work was of an extremely high standard. One had the impression of extremely thorough rehearsal, which had brought great enjoyment to all involved, and of an authentic creative flow that never felt forced. The isolated boos for Patti Basler and the production team at the curtain call were, to us, incomprehensible.
NOTE POCO NOTE 10. William (1092 – 1983). Musicista inglese, autore di molta musica per film ma anche di due sinfonie e un’opera. Le sue marce rivaleggiano con le analoghe di Elgar. L’unica opera realizzata da Walton, Troilo e Cressida, risale al 1954 ma venne in seguito soggetta a profonda revisione e a numerosi tagli.
NOTE POCO NOTE 9. SCHMIDT Franz (1874 – 1939). Compositore austro-ungarico, inspiegabilmente ignorato dalla critica e molto raramente presente in una programmazione concertistica.ROUSSEL, Albert (1869 – 1937). Compositore francese dallo stile molto personale, poco valorizzato sia in termini di incisioni discografiche che di esecuzioni nei concerti. Ebbe tra i suoi allievi compositori come Satie e Martinu. Tra i suoi lavori sono da ricordare le quattro sinfonie e l’opera-balletto Padmâvatî, ispirato dai suoi viaggi in oriente.