Amsterdams Opera Koor bestaat in mei precies 75 jaar. Dat wil het koor vieren met een feestelijk concert in de Amsterdamse Dominicuskerk, Spuistraat 12 op zondagmiddag 11 mei a.s. van 15.00 tot 17.00 uur. Op het programma staan de mooiste werken uit het rijke repertoire van het koor, o.a. stukken uit Anna Bolena en Maria Stuarda van Donizetti, delen uit La sonnambula en Norma van Bellini, Carmen van Bizet en Saffo van Pacini.
Month: April 2025
Katie Mitchell. Vocaal zakte de cast, op een enkele uitzondering na, onder een zelden vertoonde ondergrens. Vooral het gekrijs van Aušrinė Stundytė (Baraks Weib) en Michaela Schuster (Die Amme) was onverdraaglijk. Orkest, dirigent en koor waren en gelukkig ook nog: voortreffelijk. Regie: een artistiek misgewas dat het niveau van Fidelio nog wist te passeren qua zotteklappige rimram. En frauduleus: etikettenzwendel! Geen enkele relatie met Strauss’ Die Frau ohne Schatten. Het piblike werd weer eens opgelicht, en kreeg niet waar het voor betaald hadm aar een ruime hoeveelheid idioterie, waanzin, nonsens, gekkenwerk, lulkoek, larie, quatsch en zotternij.
Stage Directors. What, you may ask, is the REAL purpose of Regietheater? Those sitting at the VERY top no longer care to foot the bill for art and culture. The method, then, is to destroy it, piece by piece, until the audience stays at home, rummaging through their audio recordings and dusty DVDs, looking for a taste of art from a bygone era.
Conductors. I once worked with a well-known mezzo-soprano who was singing Eboli in Don Carlo for the first time. During rehearsals she said she found the slow section of the ‘O Don Fatale’ quite slow. At the premiere, the con-ductor slowed it down and wound down the tempo so much that King Kong with three lungs could not have mastered it. She then paid dearly during the soaring climax at the end.
Götterdämmerung in Bern. Sehr störend empfanden wir die Tänzer (Choreografie: Mikołaj Karczewski) – etwa im Vorspiel, wo sie mit nervösen, hektischen Bewegungen auftraten, die in keinerlei Einklang mit der ruhigen, sphärischen Musik standen. Auch das Pferd Grane wurde von einem Tänzer dargestellt, der so fahrig und sprunghaft agierte, dass Siegfried mit einem solchen Pferd den ersten Aufzug kaum überlebt hätte. Mitunter fragte man sich, ob da jemand sein Ritalin nicht genommen hatte.