The Dutch National Opera and its institutional failure. People have had enough of the infuriating dilettantism of the painfully failed The Shell Trial, the artistic monstrosity of Fidelio, an obvious case of label scam, and dead-on-arrival productions like Le lacrime di Eros. DNO’s meteoric decline has lost its accidental character under the reign of intendant Sophie de Lint.
Month: November 2024
Voyage d’automne. En contraste absolu, les deux créateurs de l’opéra ont imaginé un personnage féminin allégorique. Lumineuse, parée d’une robe d’un blanc pur, la Songeuse – titre d’une élégie de la poétesse juive allemande Gertrud Kolmar, assassinée à Auschwitz – représente hautement la force inébranlable de la Poésie , seule capable de vaincre les forces de la destruction et de l’oubli.
DNO en het institutioneel falen. De Verelendung van Leidseplein naar Muzietheater 1 (Audi) en Muziektheater 2 (De Lint) stemt tot diepe treurigheid maar moet toch eens, Marx indachtig, tot een ingrijpende omwenteling leiden. De Schlemperei aan de Amstel is bezig zichzelf te ondermijnen doordat operagangers zich steeds vaker realiseren dat zij in het ootje worden genomen door de firma “Zing Vecht Huil Bid Lach Werk en Bedonder”, hét adres voor gesubsidieerde etikettenzwendel.
Le lacrime di Eros. De Pasticcio aan de Amstel draagt de titel “Le lacrime di Eros” (De tranen van Eros), waarmee gezegd wil zijn dat in muzikaal Florence van de late 16e en vroege 17e eeuw de liefde allesbehalve zoetsappig was. Wanneer men op enige levenservaring mag bogen, weet men dat “de liefde” altijd al onlosmakelijk met “tranen” gepaard gaat. Jus heeft aardappels nodig, anders krijg je een onverteerbaar plasje vet op je bord.
Stiffelio. Riassumendo, un’opera più che degna di stare a buon diritto nel grande repertorio, una bella esecuzione musicale, una messa in scena adeguata e sobriamente suggestiva, il tutto coronato da un cast che ha meritato pienamente l’entusiastica approvazione del pubblico. Possiamo chiedere di più?
Sonya Yoncheva. Tragédienne et (presque) reine. Et la diva triomphe dans le grand air de Vitellia de La Clemenza di Tito de Mozart « Ecco il punto, o Vitellia ! … Non più di fiori ». L’onctuosité du timbre, la souplesse de la voix, la profondeur des graves, la ligne mélodique, la musicalité, le chatoiement des couleurs que soutient une orchestration admirable couronnent le récital.
Samson de Joachim Raff. Maitre d’œuvre musical de l’enregistrement, le chef suisse Philippe Bach à la tête d’un Berner Symphonieorchester engagé, énergique et raffiné, reste attentif à toutes les nuances d’une partition puissante et généreuse, aux affects multiples. Il en capte les moments d’émotion, déchaine les forces du combat collectif, célèbre les dynamiques d’une construction dramatique sans baisse de tension.
Blauwbaards Burcht. Het Philzuid onder leiding van Duncan Ward. Dat is een goed stel hoor! Allereerst was de fijnafstemming tussen solisten en orkest prima de luxe, een buitengewone prestatie wameer het orkest niet onder maar achter de solisten wordt opgesteld, conform de opera concertante waar we hier toch eigenlijk mee te maken hadden..